panowanie

panowanie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpãnɔˈvãɲɛ], AS: [pãnovãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) władza

(1.2) okres władzy danego monarchy

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	panowanie	panowania
dopełniacz	panowania	panowań
celownik	panowaniu	panowaniom
biernik	panowanie	panowania
narzędnik	panowaniem	panowaniami
miejscownik	panowaniu	panowaniach
wołacz	panowanie	panowania

przykłady:

(1.1) Według Platona Atlantyda była ogromną wyspą (większą niż Libia i Azja razem wzięte) na Oceanie Atlantyckim, lecz jej panowanie rozciągało się poza Słupy Herkulesa na obszar śródziemnomorski aż po Egipt i Etrurię (w Italii).

(1.2) Było to w dwunastym roku panowania Nabuchodonozora, który królował nad Asyrią w wielkim mieście Niniwie.

składnia:

(1.1) dostać się pod panowanie + D.

(1.2) za panowania + D. • pod panowaniem + D.

kolokacje:

(1.1) umocnić panowanie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. panować, opanować

rzecz. panicz m, pan m, pani ż, państwo n

przym. Pański, opanowany

związki frazeologiczne:

tracić panowanie nad sobą / stracić panowanie nad sobą • panowanie towarzystwa nie lubi

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dominion; (1.2) reign
• arabski: (1.1) ملك, سيطرة
• duński: (1.1) herredømme n
• francuski: (1.1) souveraineté ż
• hiszpański: (1.1) poder m; (1.2) mandato m, gobierno m
• rosyjski: (1.2) правление n, царствование n
• słowacki: (1.2) panovanie n
• szwedzki: (1.1) regering w, herravälde n, välde n, makt w; (1.2) regeringstid w
• ukraiński: (1.2) царювання n

źródła: