praeceptum

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

praeceptum (język łaciński)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rozkaz[1], nakaz[2], przepis[3]
(1.2) rada, nauka, przestroga[4], zalecenie, wskazówka, pouczenie[2]
odmiana:
(1.1) praeceptum, praeceptī (deklinacja II)
przykłady:
(1.2) Pythagorae vero praecepta, Democriti, Platonis, Aristotelis ceterorumque sapientium cotidiana perpetuis industriis culta non solum suis civibus, sed etiam omnibus gentibus recentes et floridos edunt fructus[5]. → Zaś nauki Pitagorasa, Demokryta, Platona, Arystotelesa i pozostałych mędrców, uprawiane codziennie z nieustanną pracowitością wydają nowe i kwitnące owoce nie tylko ich współobywatelom, lecz także wszystkim narodom[6].
składnia:
kolokacje:
(1.1) praeceptum poenalenakaz karny[7]praecepta iurisprzepisy prawa[7]
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Słownik łacińsko-polski, opr. Kazimierz Kumaniecki, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 1997, ISBN 8371951523.
  2. 2,0 2,1 Hasło „praeceptum” w: Słownik łacińsko-polski, red. nauk. Józef Korpanty, t. 2, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-7195-302-X, s. 489.
  3. Słownik łacińsko-polski, opr. Kazimierz Kumaniecki, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 1997, ISBN 8371951523.
  4. Słownik łacińsko-polski, opr. Kazimierz Kumaniecki, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 1997, ISBN 8371951523.
  5. Vitruvius Pollio, De architectura, 9, praefatio 2
  6. Informator o egzaminie maturalnym z języka łacińskiego i kultury antycznej od roku szkolnego 2014/2015, Centralna Komisja Egzaminacyjna, Warszawa, 2013, s. 14
  7. 7,0 7,1 Jerzy Pieńkos, Słownik Łacińsko-Polski. Łacina w nauce i kulturze, Wydawnictwo Prawnicze, 1996, ISBN 83-219-0722-9