rozkaz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

rozkaz (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈrɔskas], AS[roskas], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.wygł. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) polecenie wykonania czegoś wydane przez osobę uprawnioną do tego lub mającą nad kimś jakąś przewagę
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Dowódca wydał żołnierzom rozkaz natychmiastowego wycofania się z pola bitwy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) polecenie, żądanie, nakaz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rozkaźnik m, rozkazywanie n, rozkazanie n
czas. rozkazywać ndk., rozkazać dk.
przym. rozkazujący, rozkaźnikowy
związki frazeologiczne:
przeciw sercu i hetmański rozkaz na nic
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

rozkaz (język czeski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) rozkaz
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. rozkázat, rozkazovat
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

rozkaz (język górnołużycki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) rozkaz
(1.2) polecenie, zlecenie
(1.3) jęz. tryb rozkazujący
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) po rozkazu
synonimy:
(1.3) rozkazowace wašnje
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rozkaznica ż, rozkaznik m, rozkaznistwo n, rozkazowar m, rozkazowarstwo n
czas. rozkazać dk., rozkazować ndk.
przym. rozkazny, rozkazowacy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

rozkaz (język słowacki)[edytuj]

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) rozkaz[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. rozkázať, rozkazovať
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Nina Trnka, Slovak-English English-Slovak Dictionary, Hippocrene Books, New York 1992, ISBN 0-87052-115-2, s. 106.