kvietiĝi

kvietiĝi (esperanto)

morfologia:

kviet•iĝ•i

wymowa:

znaczenia:

czasownik

(1.1) uspokoić się, uspokajać się, uciszyć się, uciszać się

odmiana:

(1.1)

 

tempo	vortformo	aktiva participo	pasiva participo
nuna	kvietiĝas	kvietiĝanta	kvietiĝata
pasinta	kvietiĝis	kvietiĝinta	kvietiĝita
venonta	kvietiĝos	kvietiĝonta	kvietiĝota
kondicionalo	kvietiĝus
imperativo	kvietiĝu

przykłady:

(1.1) Nia doloro ĝis nun ne kvietiĝis, ni do montras ĝin al la homoj en ĉiuj formoj, kiujn instruas la skulptarto, zorge atentante ĉe tio, ĉu ni estas kun ili belaj kaj ĉu la homoj scias rekoni ĉi tiun belecon. → Boleść nasza nie uspokoiła się dotąd, pokazujemy więc ją ludziom we wszystkich postaciach, jakich naucza rzeźba, bacząc przy tym pilnie, czy nam z nią pięknie i czy ludzie umieją się na tej piękności poznać.

(1.1) Iom post iom la ventego kvietiĝis, kaj la tagan varmegon anstataŭis en la dezerto nokta penetranta malvarmo. → Powoli burza uspakajała się, a miejsce dziennego upału zajął w pustyni chłód przejmujący.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kvieto, kvieteco, kvietigaĵo, kvietigilo, kvietismo, malkvieto

czas. kvietigi

przym. kvieta, kvietiga, malkvieta

przysł. kviete, malkviete

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: