benewencki
benewencki (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
przymiotnik relacyjny
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik benewencki benewencka benewenckie benewenccy benewenckie dopełniacz benewenckiego benewenckiej benewenckiego benewenckich celownik benewenckiemu benewenckiej benewenckiemu benewenckim biernik benewenckiego benewencki benewencką benewenckie benewenckich benewenckie narzędnik benewenckim benewencką benewenckim benewenckimi miejscownik benewenckim benewenckiej benewenckim benewenckich wołacz benewencki benewencka benewenckie benewenccy benewenckie nie stopniuje się
- przykłady:
- (1.1) Podczas gdy kuriała panuje we Włoszech środkowych, na południu kraju powstaje tzw. pismo benewenckie drogą kaligraficznego przekształcania młodszej kursywy rzymskiej[2].
- (1.1) Dostatnie i wystawne życie wśród kanoników benewenckich czy neapolitańskich coraz mniej podobało się Benedyktowi, w miarę jak dorastał, i coraz boleśniej odczuwał rozdźwięk między ewangelią a życiem[3].
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) benewentański
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Benewent mrz
- przym. benewentański
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- włoski: (1.1) beneventano
- źródła:
- ↑ Hasło „Benewent” w: Jan Grzenia, Słownik nazw geograficznych z odmianą i wyrazami pochodnymi, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15609-1, s. 39.
- ↑ Józef Grycz, Z dziejów i techniki książki, s. 36, Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1951.
- ↑ Aleksandra Witkowska, Nasi święci: polski słownik hagiograficzny, s. 485, Księgarnia św. Wojciecha, 1999.