Głuchoniemiec
Głuchoniemiec (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [ˌɡwuxɔ̃ˈɲɛ̃mʲjɛʦ̑], AS: [gu̯uχõńẽmʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) hist. etn. potomek dawnych niemieckich osadników w polskich Karpatach; zob. też Głuchoniemcy w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Głuchoniemiec Głuchoniemcy dopełniacz Głuchoniemca Głuchoniemców celownik Głuchoniemcowi Głuchoniemcom biernik Głuchoniemca Głuchoniemców narzędnik Głuchoniemcem Głuchoniemcami miejscownik Głuchoniemcu Głuchoniemcach wołacz Głuchoniemcu / Głuchoniemcze Głuchoniemcy
- przykłady:
- (1.1) Na obszarze Wisłoki uderza nas fakt inny; całą tę okolicę, którą obszar Wisłoki, Ropy, Jasły, Jasełki i średniego Wisłoka zajmuje, osiedli tak zwani Głuchoniemcy od dołów Sanockich począwszy, to jest od okolicy Komborni, Haczowa, Trześniowa aż po Grybowski dział.[1]
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) Walddeutscher m
- źródła:
- ↑ Wincenty Pol, Historyczny obszar Polski rzecz o dijalektach mowy polskiej, Kraków 1869.
- ↑ Wojciech Blajer, Bemerkungen zum Stand der Forschungen uber die Enklawen der mittelalterlichen deutschen Besiedlung zwischen Wisłoka und San [w:] Późne średniowiecze w Karpatach polskich, red., prof. Jan Gancarski, Krosno 2007. ISBN 978-83-60545-57-7