osadnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

osadnik (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ɔˈsadʲɲik], AS[osadʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osiedlający się na mało zaludnionych terenach; także: taki, którego osiedlono na terenach mało zaludnionych

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) zbiornik, w którym grawitacyjnie gromadzą się substancje stałe niesione przez płyn
odmiana:
przykłady:
(2.1) Ścieki przepływają przez osadnik w celu usunięcia piasku.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kolonista, pionier
(2.1) odstojnik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. osada ż, osadnictwo n, osadzanie n, osadzenie n, osad m
forma żeńska osadniczka ż
czas. osadzać ndk., osadzić dk.
przym. osadniczy, osadowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: