średni

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

średni (język polski)[edytuj]

duże, średnie (1.2) i małe skrzypce
wymowa:
?/i, IPA[ˈɕrɛdʲɲi], AS[średʹńi], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) przeciętny, taki sobie
(1.2) będący pośrodku między czymś małym a dużym (np. pod względem masy, siły, natężenia); nie najmniejszy i nie największy
(1.3) mat. stanowiący wynik dzielenia sumy składników przez ich liczbę lub będący oszacowaniem tej wielkości
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Film był średni, ale Angelina Jolie zagrała całkiem nieźle.
(1.2) Był to chłop średniego wzrostu z szeroką piersią i potężnymi ramionami.[1]
(1.3) Średni wiek internauty w Polsce to trzydzieści sześć lat.
składnia:
kolokacje:
(1.2) biegi średniewaga średniafale średnieszkoła średniastan średniwaga średnia • wykształcenie średnie • średnie przedsiębiorstwo
(1.3) średnia harmonicznaśrednia arytmetycznawyciągnąć średnią
synonimy:
(1.1-2) przest. średny[2], st.pol. szredni[2], st.pol. śrzedni[2], przest. sprzedni[2], gw. rsiedni[2], gw. strzeni[2], gw. ośredni[2], gw. weśredni[2], gw. średniejszy[2]
(1.1) zwykły, przeciętny
(1.2) umiarkowany
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. średnia ż, średnica ż, średnik m, średniówka ż, pośrednik m, pośrednictwo n, średniak m, średniość ż
czas. uśredniać ndk., uśrednić dk.
przym. pośredni, bezpośredni, średnicowy
przysł. średnio
związki frazeologiczne:
wieki średnieśrednia przyjemność
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bolesław Prus: Placówka
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „średni” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VI: S-Ś, Warszawa 1900–1927, s. 755.