burta
burta (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) żegl. bok statku; zob. też burta w Wikipedii
- (1.2) lotn. bok samolotu
- (1.3) mot. bok skrzyni ciężarówki
- (1.4) daw. pionowy brzeg kanału wodnego
- (1.5) daw. wykończony lamówką brzeg materiału
- (1.6) daw. czary[1]
- odmiana:
- (1.1-5)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik burta burty dopełniacz burty burt celownik burcie burtom biernik burtę burty narzędnik burtą burtami miejscownik burcie burtach wołacz burto burty
- przykłady:
- (1.1) Majtkowie przywdziali nowe kaftany; jedni myli pokład, inni czyścili mosiężne spojenia burt i okien, na maszcie wywieszono jedną chorągiew, a na tyle statku drugą, większą[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- wyrzucić za burtę • znaleźć się za burtą
- etymologia:
- (1.1-3) daw. bort < niem. Bord, niderl. boord, franc. bord[3][4]
- (1.4-5) niem. Bort[5][4]
- (1.6) prawdop. litew. bùrta[1]
- uwagi:
- zobacz też: Międzymorze/Przypisy
- tłumaczenia:
- (1.6) zobacz listę tłumaczeń w haśle: czary
- angielski: (1.1) port
- białoruski: (1.1) борт m; (1.2) борт m; (1.3) борт m
- hiszpański: (1.1) banda
- jidysz: (1.1) באָרט m (bort)
- kaszubski: (1.1) bórta ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Tadeusz Lehr, Stosunek języka litewskiego do języków słowiańskich, „Poradnik Językowy” nr 2/1911, s. 20.
- ↑ H. Sienkiewicz, Za chlebem
- ↑ Hasło „burta I” w: Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 42.
- ↑ 4,0 4,1
Hasło „burt” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
- ↑ Hasło „burta II” w: Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 42.
