wykształcenie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wykształcenie (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˌvɨkʃtawˈʦ̑ɛ̃ɲɛ], AS[vykštau̯cńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) poziom wiedzy nabytej na drodze nauki
(1.2) rzecz. odczas. od wykształcić (wykształcić się) (nabycie jakiejś cechy na drodze ewolucji lub ontogenezy)
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Miał wykształcenie humanistyczne, z matematyką zawsze był na bakier.
(1.2) U ptaków doszło do wykształcenia się piór.
składnia:
kolokacje:
(1.1) wykształcenie podstawowe / średnie / wyższe • wykształcenie humanistyczne / ścisłe / technicznezdobyć / zdobywać wykształcenie
synonimy:
(1.1) wiedza, umiejętność
(1.2) wytworzenie, powstanie, wyewoluowanie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. kształcić, wykształcać ndk., wykształcić dk.
rzecz. wykształciuch mos, kształtowanie n, kształcenie n, kształt
przym. wykształcony, kształtowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
należy do wyjątków od zasady, że po spółgłoskach piszemy „rz[1]
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Zasady pisowni i interpunkcji” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.