αντάρτης
αντάρτης (język nowogrecki)[edytuj]
- wymowa:
- IPA: [an.ˈdar.tis]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) partyzant
- (1.2) zbrojny buntownik, powstaniec
- (1.3) bojownik nieregularnej formacji wojskowej zwalczającej istniejący system władzy lub ustrój lub walczący przeciw wojskom okupacyjnym
- (1.4) hist. bojownik formacji ruchu oporu z okresu drugiej wojny światowej
- (1.5) pot. przen. osoba odważna, obdarzona inicjatywą, jednocześnie niekonformistyczna i wyróżniająca się niepokornym duchem
- (1.6) pot. przen. kandydat w wyborach parlamentarnych, niezależny lub jeśli partia polityczna do której należy, nominowała innego kandydata.
- (1.7) pot. przen. pejor. mąciwoda, mąciciel, wichrzyciel
- odmiana:
- (1.1-6) M10,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ο αντάρτης οι αντάρτες dopełniacz του αντάρτη των ανταρτών biernik τον αντάρτη τους αντάρτες wołacz αντάρτη αντάρτες
- przykłady:
- (1.1) Στην περίοδο της κατοχής o παππούς μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πολεμούσε τους κατακτητές. → W okresie okupacji mój dziadek był partyzantem ELAS. Walczył z okupantami.[uwagi 1]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) επαναστάτης
- (1.2) πολεμιστής, επαναστάτης
- (1.4) μαχητής, πολεμιστής
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. αντάρτισσα ż, ανταρτικό n, ανταρτοπόλεμος m, ανταρσία ż
- czas. ανταρτεύω
- przym. ανταρτικός
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- źródła:
- (Wielki) Słownik Języka Nowogreckiego, s.198, wyd. G. Babiniotis, Ateny 2008, ISBN 978–960–89751–6-3