dzik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dzik (język polski)[edytuj]

dzik (1.1)
wymowa:
IPA: [ʥ̑ik], AS: [ʒ́ik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. gatunek ssaka z rzędu parzystokopytnych; zob. też dzik w Wikipedii
(1.2) pot. osoba nietowarzyska
odmiana:
(1.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikdzikdziki
dopełniaczdzikadzików
celownikdzikowidzikom
biernikdzikadziki
narzędnikdzikiemdzikami
miejscownikdzikudzikach
wołaczdzikudziki
przykłady:
(1.1) Nagle konający dzik podniósł się i zaatakował.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) gw. (Poznań) wieprz[1]
(1.2) odludek, samotnik, borsuk, pustelnik
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) ssak
hiponimy:
(1.1) odyniec, locha, warchlak, pasiak, wycinek
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziczek mzw/mos/mrz, dzikus m, dziki m, dzicz ż, dziczyzna ż, dziczenie n, zdziczenie n, dzikarz m, dzikuska ż
czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
przym. dziki, dziczy
przysł. dziko
związki frazeologiczne:
suszyć jak dzika po szyszkach
etymologia:
prasł. *dikъ → nieoswojony < praindoeur. *dʰiHkos
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 252.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=dzik&oldid=8328595”