dziczeć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dziczeć (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈʥ̑iʧ̑ɛʨ̑], AS[ʒ́ičeć], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) o roślinach i zwierzętach: stawać się dzikim, wracać do naturalnego stanu[1]
(1.2) o człowieku: stawać się dzikim, tracić cechy kogoś cywilizowanego[1]
(1.3) o człowieku: odwracać się, stronić od innych, tracąc umiejętność obcowania z ludźmi[1]
odmiana:
(1.1-3) koniugacja III
przykłady:
(1.2) Gdy człowiek z nikim nie spotyka się, robi się dziwny - dziczeje.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dzicz ż, dzikość ż, dzik m, dzikus m, dzikuska ż, dzikusek m, dziki m, dziczyzna ż, dziczenie n, zdziczenie n, dzikowanie n
czas. zdziczeć dk., dzikować ndk.
przym. dziki, dziczy, zdziczały
przysł. dziko
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „dziczeć” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.