Przejdź do zawartości

weselnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

weselnik (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[vɛˈsɛlʲɲik], AS[veselʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. uczestnik wesela, gość na przyjęciu weselnym
(1.2) gw. ktoś, kto jest wesoły, rozwesela innych[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Przyszło w końcu do tego, że trabanci królewscy musieli czynić na miejscu porządek, aby dla weselników pozostał przejazd wolny.[2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.2) wesołek
antonimy:
(1.1) żałobnik
hiperonimy:
(1.1) gość
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wesele n, wesołość ż, wesołkowatość ż, weselenie n, rozweselanie n, rozweselenie n, poweselenie n, wesołek m, weselisko n, weselicho n, Wesoła ż, Wesele n, Wesołowo n, rozweselacz m
forma żeńska weselniczka ż, weselnica ż
czas. weselić ndk., rozweselać ndk., rozweselić dk., poweselić dk.
przym. weselny, wesoły, wesołkowaty, wesół, wesolutki
przysł. wesoło, wesołkowato, wesutko, weselnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Anna Kostecka-Sadowa, Wybrane tendencje słowotwórcze w polszczyźnie południowokresowej na przykładzie Mościsk i okolic (uwagi o zjawiskach słowotwórczych w języku Polaków południowokresowych), „Socjolingwistyka” XXVII, 2013, s. 156.
  2. Henryk Sienkiewicz, Na polu chwały.