pień

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: Pien

pień (język polski)[edytuj]

pień (1.1)
wymowa:
IPA[pʲjɛ̇̃ɲ], AS[pʹi ̯ė̃ń], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.nazal.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zdrewniała łodyga drzewa, nadziemna część drzewa bez gałęzi[1]
(1.2) pszcz. (zasiedlona) rodzina pszczela (np. ul wraz ze znajdującymi się w nim pszczołami lub dzikie gniazdo)

rzeczownik, rodzaj nijaki

(2.1) D. lm od: zob. pienie

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(3.1) D. lm od: pienia

czasownik, forma fleksyjna

(4.1) 2. os. lp rozk. od: pienić
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Drzewo to wieloletnia roślina składająca się z korzeni, pnia i korony.
składnia:
(1.1) pień + D.
kolokacje:
(1.1) gruby / szeroki pień
synonimy:
(1.2) rodzina pszczela
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) kłodzina
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pniak m, pniaczek m
zdrobn. pieniek m
przym. pienny
związki frazeologiczne:
głuchy jak pieńjakie drzewo, taki pień, jaki ociec, taki syn[3]na pniupień mózguwyciąć w pień
etymologia:
uwagi:
(1.1) forma C. lp: pniu jest niepoprawna[2]
(1.1) forma D. lm: pniów jest niepoprawna[2]
tłumaczenia:
źródła:
  1. Słownik encyklopedyczny leśnictwa, drzewnictwa, ochrony środowiska, łowiectwa oraz dziedzin pokrewnych, Wydawnictwo SGGW, 1996
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 653.
  3. Ludwik Frey, Drzewo w kulturze ludowej (wybrane zagadnienia), w: Znak, symbol a rituál v tradíciách a prejavoch ľudovej zbožnosti, Prešov 2013, s. 120.