palnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

palnik (język polski)[edytuj]

palnik (1.1)
palnik (1.2) kuchenki gazowej
palnik (1.3) balonu
palniki (1.4) kuchenki elektrycznej
wymowa:
IPA[ˈpalʲɲik], AS[palʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) urządzenie wytwarzające płomień, służące do spawania metali
(1.2) część kuchenki gazowej, w której wytwarza się płomień, na której stawia się naczynia do gotowania
(1.3) każda inna część urządzenia wytwarzająca płomień
(1.4) pot. element grzewczy kuchenki elektrycznej
(1.5) przen. pot. głowa
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.2) Zapaliłam palnik i postawiłam czajnik na małym ogniu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. palenie n, palarnia ż, palacz m, palaczka ż, rozpalanie n, palenia n, spalenie n, spalanie n, popalenie n, popalanie n, podpalanie n, podpalenie n, upalanie n, upalenie n
czas. odpalić, rozpalać, palić ndk., spalić dk., spalać ndk., popalić dk., popalać ndk., podpalić dk., podpalać ndk., upalać ndk., upalić dk.
przym. palny, palnikowy
związki frazeologiczne:
dać w palnik
etymologia:
(1.1-4) pol. palić[1]
(1.5) od (1.1)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 18.