podpalić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

podpalić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[pɔtˈpalʲiʨ̑], AS[potpalʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. podpalać)

(1.1) aspekt dokonany od: podpalać

czasownik zwrotny dokonany podpalić się (ndk. podpalać się)

(2.1) aspekt dokonany od: podpalać się
odmiana:
przykłady:
(1.1) Dwór postawiono na wzgórzu, gdzie w kościuszkowskim powstaniu patrol Kozaków buszował po pokojach, a uchodząc przed ułanami dom podpalił[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. podpałka ż, palnik mrz, palenie n, palaczka ż, podpalacz m, podpalaczka ż
czas. rozpalać, podpalać, palić, popodpalać
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: podpalać
źródła:
  1. Wojciech Żukrowski, Za kurtyną mroku. Zabawa w chowanego, 1995, Narodowy Korpus Języka Polskiego.