palaczka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

palaczka (język polski)[edytuj]

palaczka (1.1)
wymowa:
IPA[paˈlaʧ̑ka], AS[palačka]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta, która pali (np. papierosy, tytoń, opium itp.)
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Moja babcia jest nałogową palaczką, potrafi wypalić nawet dwie paczki dziennie.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bierna palaczka
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. palić ndk., rozpalać ndk., rozpalić dk., wypalić dk., wypalać dk., przypalić dk., przypalać ndk., podpalić dk., podpalać ndk.
rzecz. palnik m, palenie n, rozpalenie n, rozpalanie n, wypalenie n, wypalanie n, przypalenie n, przypalanie n, podpalenie n, podpalanie n
forma męska palacz m
przym. palny, palnikowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: palacz
źródła: