orenburczyk
orenburczyk (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik orenburczyk orenburczycy dopełniacz orenburczyka orenburczyków celownik orenburczykowi orenburczykom biernik orenburczyka orenburczyków narzędnik orenburczykiem orenburczykami miejscownik orenburczyku orenburczykach wołacz orenburczyku orenburczycy depr. M. i W. lm: (te) orenburczyki
- przykłady:
- (1.1) Wreszcie, po dobrej półgodzinie, z kurzawy zaczęli wypadać pojedynczo, a później całymi gromadami orenburczycy, gnając ku swoim pozycjom. Na ich karkach jechali nasi ułani, kłując i rąbiąc uciekających[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) mieszkaniec
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi piszemy małą literą[3].
- tłumaczenia:
- rosyjski: (1.1) оренбуржец m
- źródła:
- ↑ Jan Grzenia, Słownik nazw geograficznych z odmianą i wyrazami pochodnymi, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15609-1, s. 218.
- ↑ Andrzej Syta, Generał Dezydery Chłapowski, 1788-1879, s. 108, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
- ↑
Hasło „Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
