Przejdź do zawartości

orędownik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

orędownik (język polski)

[edytuj]
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba orędująca, popierająca bądź wstawiająca się za kimś lub czymś[1][2]
(1.2) daw. poseł, wysłannik[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Na prawo od niego wyrzeźbiono Tomasza Jeffersona, trzeciego z kolei prezydenta USA, wielkiego orędownika ekspansji na zachód i autora Deklaracji Niepodległości[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) obrońca, zwolennik, rzecznik
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. orędownictwo n
forma żeńska orędowniczka ż
czas. orędować ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „orędownik” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „orędownik” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Tomasz Zwijacz Kozica, Tygodnik Podhalański nr 21, 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.