trzeci

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

trzeci (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈṭʃɛʨ̑i], AS[ṭšeći], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.udziąs. ?/i
?/i
znaczenia:

przymiotnik odliczebnikowy[1]

(1.1) od 3

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) trzeci (1.1) dzień miesiąca

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(3.1) osoba występująca po dwóch poprzednich; jeden z trzech
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Za zajęcie trzeciego miejsca przyznawany jest brązowy medal.
(2.1) Wypłatę otrzymujemy trzeciego.
składnia:
kolokacje:
(1.1) trzecia wojna światowa
synonimy:
(1.1) 3.
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. trzeciak mzw/mrz, trojak mrz, potrajanie n, trojenie n, trojaczki nmos, trzecia ż
licz. trzy
przym. potrójny
tem. słow. trzecio-, trój-
związki frazeologiczne:
(1) Trzeci Światosoba trzeciaTrzeci RzymTrzecia Rzeszatrzecia rękatrzecia ręka bije / trzecia ręka bije i płaczeryby, choć dobre bywają, w trzeci dzień się przejadają
(3) przysłowie: gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta
etymologia:
uwagi:
W klasycznej terminologii wyraz ten jest uznawany za liczebnik porządkowy[2], za traktowaniem go jako przymiotnik przemawia m.in. fakt, że odmienia się przez przypadki, liczby i rodzaje.
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „liczebnik porządkowy” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.