wysłannik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wysłannik (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[vɨˈswãɲːik], AS[vysu̯ã•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.gemin.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba wysłana dokądś w określonym celu[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Specjalny wysłannik rządu USA przybył w sobotę do Kabulu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) posłaniec, poseł; przest. wysłaniec, ablegat
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) delegat, emisariusz, herold, komisarz, legat, obserwator, parlamentariusz[2]
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wysłaniec m, wysłannictwo n, wysyłka ż, wysyłkownia ż, wysyłanie n, wysłanie n
forma żeńska wysłanniczka ż, wysłannica ż
czas. posłać, posyłać, usłać, wysyłać ndk., wysłać dk.
przym. wysyłkowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „wysłannik” w: SJP.pl.
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.