dzielnik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

dzielnik (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈʥ̑ɛlʲɲik], AS[ʒ́elʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) mat. liczba, przez którą dzielimy inną liczbę[1]; zob. też dzielnik w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) st.pol. robotnik[2]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) W wyrażeniu ułamkowym a/b a jest dzielną, a b jest dzielnikiem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) dzielna
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. dzielić ndk.
rzecz. dzielenie n, działka ż, podzielanie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „dzielnik” w: SJP.pl.
  2. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 326.