kundlizm
kundlizm (język polski)[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) o godnej pogardy postawie człowieka lub zbiorowości, będącej przeciwieństwem szlachetności, autentyczności, bezinteresowności
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kundlizm kundlizmy dopełniacz kundlizmu kundlizmów celownik kundlizmowi kundlizmom biernik kundlizm kundlizmy narzędnik kundlizmem kundlizmami miejscownik kundlizmie[1] kundlizmach wołacz kundlizmie[1] kundlizmy
- przykłady:
- (1.1) Ale część żyje i żyją ci, co są z ich ducha, z tego ducha genialnej, twardej improwizacji polskiej mimo wszystko, za którą nie nadąża organizacja przeżerana przez kundlizm[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. kundel + -izm; neologizm literacki Melchiora Wańkowicza[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
- ↑ Melchior Wańkowicz, Kundlizm w: Przez cztery klimaty. 1912-1972, wyd. „Pax”, Warszawa 1976, PB 1332/77, s. 374.
- ↑ Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, PWN, Warszawa 2007, s. 175.