gon

gon (język polski)

gon (1.4)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) łow. gonienie zwierzyny przez psy podczas polowania

(1.2) łow. jazgot psi w trakcie polowania

(1.3) łow. okres rui kozic i danieli

(1.4) łow. żeremie, siedlisko bobrów

(1.5) geod. metrol. legalna jednostka kąta płaskiego w geodezji

(1.6) daw. bieg, zlatywanie się

odmiana:

(1.1-6)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	gon	gony
dopełniacz	gonu	gonów
celownik	gonowi	gonom
biernik	gon	gony
narzędnik	gonem	gonami
miejscownik	gonie	gonach
wołacz	gonie	gony

przykłady:

(1.4) Gony wyłaniają się ponad powierzchnię jeziora, lecz dostać się do ich wnętrza można tylko podziemnymi i podwodnymi gankami.

składnia:

kolokacje:

(1.1) dziki gon

(1.4) bobrowe gony

synonimy:

(1.1) gonitwa, gońba, pogoń

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. goniec m, gonienie n, gończy mzw, gończyca ż

czas. gonić ndk.

przym. gończy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-3) (1.6) prasł. *gònъ < praindoeur. *gʷʰón-o-s; por. czes. hon, ros. гон

(1.5) gr. γωνία → kąt

uwagi:

tłumaczenia:

(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ruja

• angielski: (1.1) pursuit, chase
• czeski: (1.6) hon m
• rosyjski: (1.1) гон m; (1.3) гон m

źródła: