pył

pył (język polski)

pył (1.1)

wymowa:

IPA: [pɨw], AS: [pyu̯]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bardzo drobny proszek mogący unosić się w powietrzu

(1.2) techn. substancja mineralna pozostała po procesie spalania albo ścierania, kruszenia substancji stałych; zob. też pył (zanieczyszczenie) w Wikipedii

(1.3) astr. teoretyczna, wyidealizowana forma materii, której równanie stanu odpowiada płynowi o skończonej gęstości ale zerowym ciśnieniu

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pył	pyły
dopełniacz	pyłu	pyłów
celownik	pyłowi	pyłom
biernik	pył	pyły
narzędnik	pyłem	pyłami
miejscownik	pyle	pyłach
wołacz	pyle	pyły

przykłady:

(1.1) Pan ześle na twą ziemię zamiast deszczu – pył i piasek; będzie na ciebie padał z nieba, aż cię wyniszczy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) pył unosi się / wzbija się / osiada • tuman / chmura pyłu • zmieć / strzepać / strącić pył

(1.2) pył wulkaniczny / węglowy / aluminiowy • pył piaszczysty / zwykły / gliniasty / ilasty

synonimy:

(1.1) proch, kurz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pylnik m, pylica ż, pyleniec m, pyłkowina ż, pylenie n, zapylanie n, odpylanie n

zdrobn. pyłek m, pyłeczek m

czas. rozpylić, pylić ndk., zapylać ndk., zapylić dk., odpylać ndk., odpylić dk.

przym. pyłowy, pylnikowy

przysł. pyłowo

związki frazeologiczne:

roznieść w pył / zetrzeć w pył • czarny pył • obrócić się w pył • pył zapomnienia • jakiż pył wzbijam, powiedziała mucha siedząca na kole od wozu

etymologia:

uwagi:

zob. też pył w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dust, powder; (1.2) dust; (1.3) dust
• arabski: (1.1) تراب
• białoruski: (1.1) пыл m
• duński: (1.1) støv n
• esperanto: (1.1) polvo
• grenlandzki: (1.1) pujualak, pujoralak
• hindi: (1.1) धूल dhūl ż
• niemiecki: (1.1) Staub m
• nowogrecki: (1.1) σκόνη ż, κονιορτός m
• rosyjski: (1.1) пыль ż
• sanskryt: (1.1) रजस्
• ukraiński: (1.1) пил m

źródła: