consul

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 17 sty 2024, była oparta na tej wersji.

Podobna pisownia: cónsul • cônsul

consul (język angielski)

wymowa:: bryt. IPA: /ˈkɒn.səl/; amer. IPA: /ˈkɑn.səl/; ^?/i ^?/i

znaczenia:

rzeczownik policzalny

(1.1) konsul (urzędnik państwa za granicą)

(1.2) hist. konsul (urzędnik w starożytnym Rzymie)

(1.3) hist. konsul (tytuł jednego z trzech najwyższych członków rządu we Francji, w okresie I Republiki)

odmiana:: (1.1-3) lp consul; lm consuls

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:: rzecz. consulate; przym. consular; przysł. consularly

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

consul (język francuski)

wymowa:: IPA: /kɔ̃.syl/; ^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) konsul^[1] (urzędnik państwa za granicą)

(1.2) hist. konsul (urzędnik w starożytnym Rzymie)

(1.3) hist. konsul (tytuł jednego z trzech najwyższych członków rządu we Francji, w okresie I Republiki)

odmiana:: (1) lp consul; lm consuls

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:: przym. consulaire; rzecz. consulat

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

↑ Jolanta Sikora Penazzi, Krystyna Sieroszewska, Popularny słownik francusko-polski polsko-francuski, Wiedza Powszechna, Warszawa 2010, ISBN 978-83-214-1462-1, s. 158.

consul (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) konsul

odmiana:

(1.1) consul, consulis (deklinacja III, paradygmat I spółgłoskowy)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	consul	consulēs
dopełniacz	consulis	consulum
celownik	consulī	consulibus
biernik	consulem	consulēs
ablatyw	consule	consulibus
wołacz	consul	consulēs

przykłady:: (1.1) In civitate Romana duo consules creabantur; cum unus Romae inesset ut urbem ordinaret alter exercitum e castris movere atque bellum in ulterioribus provinciis Imperii gerere potuit. → W państwie rzymskim wybierało się dwóch konsulów; gdy jeden był obecny w Rzymie, żeby zarządzać miastem, drugi mógł ruszyć z wojskiem i prowadzić wojnę w bardziej odległych prowincjach Imperium.

składnia:

kolokacje:: (1.1) pro consule

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:: rzecz. consularis m, consulatus m, consultum n; czas. consulo; przym. consularis

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

[1] Jolanta Sikora Penazzi, Krystyna Sieroszewska, Popularny słownik francusko-polski polsko-francuski, Wiedza Powszechna, Warszawa 2010, ISBN 978-83-214-1462-1, s. 158.

[1]