dukt
dukt (język polski)[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) leśn. leśna droga podziałowa powstała po wycięciu pasa drzew
- (1.2) przen. kierunek czyichś działań bądź rozwoju czegoś[1]
- (1.3) przest. ogólny wygląd liter w piśmie odręcznym lub w druku, t. sposób rysowania[1][2]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dukt dukty dopełniacz duktu duktów celownik duktowi duktom biernik dukt dukty narzędnik duktem duktami miejscownik dukcie duktach wołacz dukcie dukty
- przykłady:
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. ductus → prowadzenie, ciągnięcie[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- abenaki: (1.1) ôwdi
- angielski: (1.1) (forest) track
- hiszpański: (1.1) sendero m
- niemiecki: (1.1) Schneise ż, Waldweg m; (1.3) Duktus m, Schriftzug m
- rosyjski: (1.1) просека ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
