kierunek

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

kierunek (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[cɛˈrũnɛk], AS[ḱerũnek], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) droga, linia łącząca miejsce początku ruchu z końcem ruchu, w domyśle określająca cel
(1.2) w naukach artystycznych i technice: temat lub grupa tematów, którymi dana osoba się zajmuje, cel, do którego dąży
(1.3) mat. zbiór wszystkich prostych lub wektorów równoległych do danej prostej.
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Poszliśmy w kierunku kościoła.
(1.2) Uważam, że obecny kierunek w muzyce służy degeneracji młodzieży socjalistycznej.
(1.3) Wektor jest jednoznacznie określony przez kierunek, zwrot i długość.
składnia:
(1.1) kierunek + D. • kierunek na + B. • w + kierunku + D.
kolokacje:
(1.1) kierunek na Warszawę / Kraków / wieś / kościół /… • iść / jechać /… w kierunku Warszawy / na Warszawę / do Warszawy • z kierunku Warszawy / od Warszawy
synonimy:
(1.1) droga
(1.2) trend, tendencja
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. skierowanie n, kierunkowanie n, kierowanie n, kierowca mos
czas. ukierunkowywać, kierunkować ndk., kierować ndk., skierować dk.
przym. kierunkowy
związki frazeologiczne:
(1.1) kierunek studiów
etymologia:
niem. Kehrung (→ zakręt, zwrot)[1] < śwn. kērunge < swn. kērunga[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kierunek” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kērunga*” w: Gerhard Köbler, Wörterbuch des althochdeutschen Sprachschatzes, Ferdinand Schöningh, Paderborn, Monachium, Wiedeń, Zurych 1993, ISBN 3-506-74661-8.