nastrój

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: nástroj

nastrój (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ˈnastruj], AS[nastrui ̯] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) psych. utrzymujący się jakiś czas stan psychiczny; zob. też nastrój w Wikipedii
(1.2) pot. chęć na coś[1]
(1.3) wrażenia emocjonalne charakterystyczne dla danego utworu, filmu czy miejsca
(1.4) st.pol. instrument muzyczny[2]

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: nastroić
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Mam dziś bardzo wesoły nastrój.
(1.2) Nie mam teraz nastroju do zwierzeń.
(1.3) W całym mieście panował nastrój grozy.
składnia:
(1.1) przym. + nastrój • być w + przym. + nastroju
(1.2) nastrój do + D.[1]
(1.3) nastrój + D.
kolokacje:
(1.1) nastrój człowiekabłogi / dobry / doskonały / pogodny / przyjemny / radosny / szampański / świetny / wesoły / wspaniały / znakomity nastrój • fatalny / kiepski / minorowy / ponury / zły nastrój • podniosły / uroczysty nastrój • obniżenie / pogorszenie / poprawa nastroju • wahania nastroju • huśtawka nastrojówwpływać na nastrój • wprawiać w nastrój
synonimy:
(1.3) atmosfera
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nastrajanie n, nastrojenie n
zdrobn. nastroik m
czas. nastrajać ndk., nastroić dk.
przym. nastrojowy
przysł. nastrojowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zob. też nastrój w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „nastrój” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 135.