unikać

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

unikać (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[ũˈɲikaʨ̑], AS[ũńikać], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

czasownik niedokonany (dk. uniknąć)

(1.1) starać się nie mieć kontaktu z czymś, trzymać się z daleka od czegoś
(1.2) nie doświadczać czegoś złego, nie być czymś dotkniętym, być ominiętym przez coś
odmiana:
(1) koniugacja I
przykłady:
składnia:
(1.1) unikać + D.[1]
kolokacje:
(1.1) unikać ludzi / słońca / tłoku / tłuszczu / alkoholu / płacenia podatków / błędów / zagrożeń / pułapek / strat / stresu / przemęczania się / wysiłku / pracy
(1.2) unikać sądu / kary / wyroku / więzienia / śmierci / zagłady / nieszczęścia / ciosu / podejrzeń / zarzutów / niespodzianek / rozczarowań / skandalu
synonimy:
(1.1) omijać, stronić, wystrzegać się, uchylać się, wymigiwać się
(1.2) uchodzić, uchować się, nie zaznawać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. unik m, unikanie n, uniknięcie n
przym. nieunikniony
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.