uchodzić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

uchodzić (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[uˈxɔʥ̑iʨ̑], AS[uχoʒ́ić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. ujść)

(1.1) przest. oddalać się, uciekać
(1.2) geogr. o cieku wodnym: mieć ujście, wpadać gdzieś
(1.3) o cieczach, gazach: wydostawać się skądś
(1.4) o niebezpieczeństwach: unikać negatywnych następstw, wydostawać się z opresji
(1.5) być uznawanym / uważanym za kogoś lub za coś
(1.6) wypadać, pasować, być dozwolonym
odmiana:
(1.1-6) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Z Szechem trzeba było co rychlej uchodzić, zanim sąsiednie ludy ochłoną z przerażenia i wezmą odwet za zdradliwą krwawą napaść[1].
(1.5) Próby naprawy tej dekadencji, długo uchodzącej za znamię rozkwitu, obecnie podejmowane[2].
składnia:
(1.2) uchodzić do D.
(1.3) uchodzić z D. przez B.
(1.5) uchodzić za B.
kolokacje:
synonimy:
(1.2) wpadać
(1.4) unikać, umykać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ujście n, Ujście n, uchodźca m, uchodźczyni ż, uchodzenie n, uchodźstwo n
czas. ujść dk.
przym. ujściowy, ujścieński, uchodźczy
związki frazeologiczne:
uchodzić płazem
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Kosidowski, Opowieści biblijne, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Leszek Kołakowski, Obecność mitu, 1994, Narodowy Korpus Języka Polskiego.