panicz

panicz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpãɲiʧ̑], AS: [pãńič], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. niepełnoletni syn w szlacheckiej, zamożnej rodzinie

(1.2) iron. mężczyzna młody, elegancki, żyjący wygodnie

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	panicz	panicze
dopełniacz	panicza	paniczów
celownik	paniczowi	paniczom
biernik	panicza	paniczów
narzędnik	paniczem	paniczami
miejscownik	paniczu	paniczach
wołacz	paniczu	panicze

przykłady:

(1.1) Nasz panicz zawsze jada śniadania o godzinie ósmej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pan m, pani ż, panna ż, panienka ż, paniusia ż, państwo mos, panisko n, panowanie n

zdrobn. paniczyk m

czas. panować, opanować

przym. paniczowski, pański, Pański

przysł. pańsko

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. pan + -icz, pierwotnie st.pol. panic < st.pol. pan + -ic

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) childe, younker
• ukraiński: (1.1) панич m

źródła: