koniądz

koniądz (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. hist. wódz, zwłaszcza w kraju skandynawskim

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koniądz	koniądze
dopełniacz	koniądza	koniądzów
celownik	koniądzowi	koniądzom
biernik	koniądza	koniądzów
narzędnik	koniądzem	koniądzami
miejscownik	koniądzu	koniądzach
wołacz	koniądzu	koniądze

przykłady:

(1.1) Autor „Countess Cathleen” żyje duszą swą w epoce bardzo, bardzo zamierzchłej, […] kiedy to dziarscy koniądze „najstarszych Aryów” wracali z krwawych bojów i drak między sobą, odpasywali miecze […], brali w dłonie olchowe gałęzie i w druidzich płaszczach śpiewali tłumom swych poddanych długie epopeje o owem bezpochybnem męstwie i zawsze nieustraszonej odwadze.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

początek XX w.; zniekształcenie st.pol. *kniądz, sztucznie utworzone przez Stefana Żeromskiego, po raz pierwszy użyte w Powieści o udałym Walgierzu

por. pol. ksiądz

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: