koński

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

koński (język polski)[edytuj]

końska (1.1) grzywa
koński (3.1) ogon
wymowa:
IPA[ˈkɔ̃j̃sʲci], AS[kõĩ ̯sʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.rozs. artyk. ?/i
znaczenia:

przymiotnik dzierżawczy

(1.1) należący do konia

przymiotnik relacyjny

(2.1) związany z koniem, dotyczący konia

przymiotnik jakościowy

(3.1) charakterystyczny dla konia, mający cechy konia
odmiana:
(1-2)
(3.1)
przykłady:
(1.1) Nagły tupot końskich kopyt był jakby ocknieniem z dziwnego snu[1].
(1.1) Jej kroki na kocich łbach bębnią jak niedawno kopyta końskie[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) koński zad • końska grzywa • końskie kopyto / łajno / włosie
(2.1) bób końskikoński ząbnarzępik koński
(3.1) włosy związane w koński ogon
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1-3) szkapi
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Końskie n/nmos, koniarz mos, koniowate nmos, koniucha mos, koniuch mos, konisko n, koń m, konik m, konina ż, konnica ż, koniuszy m, koniuszanka ż
przym. konny, koniowaty
związki frazeologiczne:
końska dawkakońska kuracjakońska szczękakońskie okularykońskie zdrowiekoński ogonkoński organizm
etymologia:
pol. koń + -ski[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jan Józef Szczepański, Polska jesień, 1955, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Ewa Berberyusz, Moja teczka, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 21.