deklamacja

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

deklamacja (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ekspresywne i wyraziste wyrecytowanie utworu literackiego[1]
(1.2) patetyczna i przesadzona wypowiedź, puste słowa[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Po deklamacji Anity chór zaśpiewa pieśń legionową: „Wojenko, wojenko”.
(1.2) Jego deklamacjami się nie przejmuj, jest przecież mistrzem frazesu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) recytacja
(1.2) pustosłowie, puste słowa
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. deklamacyjność ż, deklamator m, deklamatorka ż, deklamatoryka ż, deklamowanie n
czas. deklamować ndk., wydeklamować dk., zadeklamować dk.
przym. deklamacyjny, deklamatorski
przysł. deklamatorsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. declamatio
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „deklamacja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „deklamacja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „deklamacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.