deklamator

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

deklamator (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba recytująca utwór literacki
(1.2) osoba używająca frazesów, udawająca
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Kilku deklamatorów wybrało utwory polskich poetów.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) recytator
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. deklamować ndk., wydeklamować dk., zadeklamować dk.
przym. deklamacyjny, deklamatorski, deklamatoryczny
przysł. deklamatorsko
rzecz. deklamacja ż, deklamacyjność ż, deklamatorstwo n, deklamatoryka ż, deklamowanie n
forma żeńska deklamatorka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: