awanturnica

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

awanturnica (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) kobieta skłonna do kłótni, awantur, często awanturująca się
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Ile razy ci mówiłam, żebyś nie wpuszczał tu tej awanturnicy.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) reg. śl. bizantyja
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) kobieta
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. awantura ż, awanturka ż, awanturnictwo n, awanturniczość ż, awanturzenie n
forma męska awanturnik m
czas. awanturować się
przym. awanturniczy
przysł. awanturniczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. awanturnik + -ca < pol. awantura + -nik < franc. aventureprzygoda[1][2]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: awanturnik
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Hasło „awantura” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „awantura” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.