Bielin
Bielin (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (1.1) geogr. wieś na Ukrainie w rejonie kowelskim obwodu wołyńskiego[1][2]; zob. też Bielin (rejon kowelski) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Bielin Bieliny dopełniacz Bielina Bielinów celownik Bielinowi Bielinom biernik Bielin Bieliny narzędnik Bielinem Bielinami miejscownik Bielinie Bielinach wołacz Bielinie Bieliny
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Bielinie • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Bielina • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Bielina • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Bielina • mieszkaniec / mieszkanka Bielina • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Bielinie • pochodzić z Bielina • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Bielina
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) wieś
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 308.
- ↑ 2,0 2,1 Hasło „Bilin” w: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna. Warszawa, 1880.
