deifikacja

deifikacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdɛ^jifʲiˈkaʦ̑ʲja], AS: [de^i ̯ifʹikacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• epenteza i ̯ • akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. przypisywanie komuś lub czemuś boskich cech i właściwości, uznawanie komuś za boga; zob. też deifikacja w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	deifikacja	deifikacje
dopełniacz	deifikacji	deifikacji / przest. deifikacyj
celownik	deifikacji	deifikacjom
biernik	deifikację	deifikacje
narzędnik	deifikacją	deifikacjami
miejscownik	deifikacji	deifikacjach
wołacz	deifikacjo	deifikacje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ubóstwienie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) antropolatria, apoteoza, astrolatria, fetyszyzm, statolatria, zoolatria

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. deifikowanie n

czas. deifikować ndk.

przym. deifikacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. déification < łac. deificatio < łac. deus + facere → bóg + czynić

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) deification, deifying
• białoruski: (1.1) абагаўленне n
• francuski: (1.1) déification ż
• kataloński: (1.1) deïficació ż
• rosyjski: (1.1) обожествление n
• słoweński: (1.1) deifikacija ż
• ukraiński: (1.1) обожнювання n
• włoski: (1.1) deificazione ż

źródła: