tapczan
tapczan (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) rodzaj łóżka w formie skrzyni, w którym część, na której się śpi (materac), stanowi jednocześnie wieko pojemnika na pościel; zob. też tapczan w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik tapczan tapczany dopełniacz tapczanu / tapczana[1] tapczanów celownik tapczanowi tapczanom biernik tapczan tapczany narzędnik tapczanem tapczanami miejscownik tapczanie tapczanach wołacz tapczanie tapczany
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) łóżko
- hiponimy:
- (1.1) wersalka
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- tatar. тапчан → prosty mebel, służący zarówno do siedzenia, jak i do leżenia, prycza < mong. klas. ᠲᠠᠪᠴᠠᠩ (tabčang) → podwyższenie, podium, tron (> mong. тавцан) < st.turk. tavčaŋ / st.turk. taučaŋ → święte miejsce, podwyższenie, tron < chiń. 道场 (trad. 道場, dàochǎng) → miejsce święte, gdzie się odprawia rytuały buddyjskie lub taoistyczne[3][4]; z tatarskiego być może poprzez ukr. тапча́н[5]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) couch
- francuski: (1.1) divan m, cosy m
- niemiecki: (1.1) Couch ż, Schlafcouch ż, Schlafsofa n
- nowogrecki: (1.1) ντιβάνι n
- rosyjski: (1.1) тахта ż
- ukraiński: (1.1) тапча́н m
- węgierski: (1.1) rekamié
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑ Jan Brzechwa Leń
- ↑ Stanisław Stachowski, Słownik historyczno-etymologiczny turcyzmów w języku polskim, Księgarnia Akademicka, Kraków 2014, ISBN 978-83-7638-407-8, s. 567-568.
- ↑ Peter Zieme, Vom Thron zur Liege – zur Geschichte des polnischen Wortes «tapczan» w: „Folia Orientalia”, t. 36, 2000, s. 367-372.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
