morowy

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

morowy (język polski)[edytuj]

wymowa:
IPA[mɔˈrɔvɨ], AS[morovy]
?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) daw. niosący mór, powodujący mór, zarazę
(1.2) pot. o osobie: dzielny, godzien uznania
(1.3) pot. o przedmiocie lub czynności: udany
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Lud prosty w Litwie wyobraża morowe powietrze w postaci dziewicy, któréj zjawienie się […] poprzedza straszliwą chorobę.[1]
(1.2) Z pana to morowy człowiekzaśmiał się szofer.[2]
(1.2) Mówi się po prostu: Stasiu przyjechał, Stasiu zarządził, Stasiu będzie na inspekcji. Jednym słowemStasiu to morowy chłop”.[3]
składnia:
kolokacje:
(1.1) zaraza morowa • morowe powietrze
(1.2) morowa panna / dziewczyna • morowy chłopak / chłop / człowiek / gość / kawaler / kolega
synonimy:
(1.2) byczy, fajny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przysł. morowo
rzecz. mór m
gw. morowiec m
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. mór + -owy
uwagi:
nie mylić z: murowy
tłumaczenia:
źródła:
  1. Adam Mickiewicz, Adama Mickiewicza Konrad Wallenrod i Grażyna (1851), s. 248.
  2. Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Prokurator Alicja Horn, Warszawa 2010, s. 220.
  3. Dowódca „szczurów Tobruku” [w:] rp.pl