karmić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

karmić (język polski)[edytuj]

matka karmi (1.1) dziecko
chłopczyk karmi (1.1) ptaka
kos karmi (1.1) młode
wymowa:
IPA[ˈkarmʲiʨ̑], AS[karmʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. nakarmić)

(1.1) dostarczać jedzenia, dawać pożywienie, żywić kogoś
(1.2) (u samic ssaków) żywić potomstwo własnym mlekiem

czasownik zwrotny niedokonany karmić się (dk. nakarmić się)

(2.1) dostarczać sobie posiłku
(2.2) żywić siebie nawzajem
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Ania karmi wróble okruchami chleba.
(1.2) Matka karmi swoje dziecko nie tylko mlekiem, ale również miłością, którą przekazuje słowami, brzmieniem głosu, dotykiem, swoją obecnością.
składnia:
kolokacje:
(1.2) karmić piersią
synonimy:
(1.1) odżywiać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. karmia ż, karma ż, karmiciel m, karmicielka ż, karmidełko n, karmienie n, karmik mzw, karmnik m, pokarm m, karmidło n
czas. dokarmiać, dokarmić, nakarmić, pokarmić, wykarmić
przym. karmny, pokarmowy
związki frazeologiczne:
szpakami karmiony
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: