czynnik

czynnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈʧ̑ɨ̃ɲːik], AS: [čỹ•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• gemin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przyczyna wywołująca określone zjawisko lub skutek

(1.2) mat. każda z liczb, które mnożymy przez siebie

(1.3) mat. stat. każda ze zmiennych powstała po redukcji zbioru danych za pomocą analizy czynnikowej

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	czynnik	czynniki
dopełniacz	czynnika	czynników
celownik	czynnikowi	czynnikom
biernik	czynnik	czynniki
narzędnik	czynnikiem	czynnikami
miejscownik	czynniku	czynnikach
wołacz	czynniku	czynniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) czynnik pierwszy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. czyn m, czynność ż

czas. począć, czynić ndk.

przym. czynnikowy, czynny

przysł. czynnie

związki frazeologiczne:

rozkładać na czynniki pierwsze

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) agent, element; (1.2) factor
• arabski: (1.1) عامل (1.2) ;عامل
• baskijski: (1.2) biderkagai, faktore
• białoruski: (1.1) фактар m; (1.2) сумножнік m
• bułgarski: (1.1) фактор m
• esperanto: (1.1) faktoro; (1.2) faktoro
• francuski: (1.1) facteur, agent
• hiszpański: (1.1) factor m, agente m, elemento m; (1.2) factor; (1.3) factor
• niemiecki: (1.1) Agens n; (1.2) Faktor m
• nowogrecki: (1.1) παράγοντας m; (1.2) παράγοντας m; (1.3) παράγοντας m
• rosyjski: (1.1) фактор m
• szwedzki: (1.1) faktor w; (1.2) faktor w
• ukraiński: (1.1) чинник m, фактор m

źródła: