dekadencja

dekadencja (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) chylenie się ku upadkowi

(1.2) rozkład wartości moralnych i kulturowych

(1.3) tendencja w sztuce europejskiej przełomu wieku XIX i XX

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dekadencja	dekadencje
dopełniacz	dekadencji	dekadencji / przest. dekadencyj
celownik	dekadencji	dekadencjom
biernik	dekadencję	dekadencje
narzędnik	dekadencją	dekadencjami
miejscownik	dekadencji	dekadencjach
wołacz	dekadencjo	dekadencje

przykłady:

(1.1) Coraz mniejsze zainteresowanie publiki dziełami tego autora wynikało z dekadencji jego warsztatu artystycznego.

(1.2) W dzisiejszych czasach sztuka jest przesiąknięta dekadencją.

(1.3) Dekadencja była odpowiedzią na rosnące niezadowolenie społeczeństw w krajach Europy i lęk przed postępem technicznym.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) schyłkowość

(1.3) dekadentyzm

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dekadent m, dekadentyzm mrz

przym. dekadencki

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) decadence; (1.2) decadence; (1.3) decadence
• duński: (1.1) dekadence w; (1.2) dekadence w
• francuski: (1.1) décadence ż; (1.2) décadence ż

źródła: