Kiernica
Kiernica (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna
- (1.1) geogr. adm. wieś na Ukrainie, położona w rejonie gródeckim obwodu lwowskiego[1][2]; zob. też Kiernica w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Kiernica Kiernice dopełniacz Kiernicy Kiernic celownik Kiernicy Kiernicom biernik Kiernicę Kiernice narzędnik Kiernicą Kiernicami miejscownik Kiernicy Kiernicach wołacz Kiernico Kiernice
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Kiernicy • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Kiernicy • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Kiernicy • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Kiernicy • mieszkaniec / mieszkanka Kiernicy • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Kiernicy • pochodzić z Kiernicy • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Kiernicy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) wieś
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Kernytsia
- niemiecki: (1.1) Kernyzja
- rosyjski: (1.1) Керница ż
- rumuński: (1.1) Kernîțea
- ukraiński: (1.1) Керниця ż
- źródła:
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 319.
- ↑ Hasło „Kiernica” w: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno. Warszawa, 1883.