Przejdź do zawartości

biesiada

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

biesiada (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[bʲjɛ̇ˈɕada], AS[bʹi ̯ėśada], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wystawne przyjęcie, któremu często towarzyszą śpiewy lub tańce[1]
(1.2) przen. spotkanie poświęcone muzyce lub poezji
(1.3) st.pol. rozmowa
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Melpomena i jej siostry uświetniały śpiewem biesiady bosko-ludzkie oraz uczty olimpijskie bogów.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. biesiadowanie n, biesiadnik m, biesiadniczka ż, współbiesiadnik mos, współbiesiadniczka ż
czas. biesiadować
przym. biesiadny
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *besědapogawędka, rozmowa, spotkanie towarzyskie, uczta; dalsza etymologia niepewna, być może powiązane z czasownikiem *sěděti → siedzieć[2]
por. białor. бяседа, bułg. беседа, chorw. besjeda, czes. beseda, głuż. bjesada, kasz. biesada, mac. беседа, scs. бесѣда, słc. beseda, słń. beseda, st.czes. besěda, st.rus. бесѣда i ukr. бесіда
w języku polskim notowane od XV wieku[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „biesiada” w: SJP.pl.
  2. 2,0 2,1 Hasło „besěda” w: Słownik prasłowiański, red. Franciszek Sławski, t. I, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974-2001, ISBN 83-04-00464-X, s. 215.