spółgłoska
spółgłoska (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) jęz. głoska powstająca w wyniku całkowitego lub częściowego zablokowania przepływu powietrza przez aparat mowy; zob. też spółgłoska w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik spółgłoska spółgłoski dopełniacz spółgłoski spółgłosek celownik spółgłosce spółgłoskom biernik spółgłoskę spółgłoski narzędnik spółgłoską spółgłoskami miejscownik spółgłosce spółgłoskach wołacz spółgłosko spółgłoski
- przykłady:
- (1.1) Wyraz „wstręt” zawiera pięć spółgłosek i tylko jedną samogłoskę.
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) konsonant
- antonimy:
- (1.1) samogłoska
- hiperonimy:
- (1.1) głoska
- hiponimy:
- (1.1) spółgłoska nosowa, spółgłoska szczelinowa, spółgłoska zwarta
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. spółgłoskowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) consonant
- baskijski: (1.1) kontsonante
- białoruski: (1.1) зычны m, зычны гук m
- duński: (1.1) medlyd w, konsonant w
- esperanto: (1.1) konsonanto
- francuski: (1.1) consonne ż
- hiszpański: (1.1) consonante ż
- islandzki: (1.1) samhljóð n
- jidysz: (1.1) קאָנסאָנאַנט m
- kaszubski: (1.1) spółzwãk m
- koreański: (1.1) 자음
- litewski: (1.1) priebalsis
- niemiecki: (1.1) Konsonant m
- norweski (bokmål): (1.1) konsonant m
- nowogrecki: (1.1) σύμφωνο n
- rosyjski: (1.1) согласный m, согласный звук m
- słowacki: (1.1) spoluhláska ż, konsonant m
- szwedzki: (1.1) konsonant w
- tuvalu: (1.1) konisane
- ukraiński: (1.1) приголосний звук m
- włoski: (1.1) consonante ż
- źródła: