Przejdź do zawartości

ostateczny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

ostateczny (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌɔstaˈtɛʧ̑nɨ], AS[ostatečny], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) książk. kończący jakiś cykl, ciąg, szereg, serię; ostatni i definitywny
(1.2) książk. o największym natężeniu, w najwyższym stopniu (często w sensie negatywnym); skrajny, krańcowy
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Według konstytucji orzeczenia TK ostateczne, żaden urzędnik nie ma prawa ich odrzucać, zawieszać czy kwestionować[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) dzień ostatecznySąd Ostateczny
synonimy:
(1.1) ostatni, definitywny, nieodwołalny, nieodwracalny, peremptoryczny
(1.2) skrajny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ostatni mos, ostatek mrz, ostateczność ż
przym. ostatni, przedostatni
przysł. ostatecznie, ostatnio
związki frazeologiczne:
(1.1) sąd ostatecznyprawdy/sprawy/rzeczy ostatecznew ostatecznym razie/wypadkudo ostatecznych granic
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Jerzy Baczyński, Zamach marcowy. Polityka, nr 12 (3051) 16.03-22.03.2016, str. 12.