ulubieniec

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

ulubieniec (język polski)[edytuj]

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto jest bardzo lubiany i wyróżniany przez kogoś
(1.2) o zwierzęciu domowym
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Ulubieńcy dworscy bogacili się prędko, potajemnie zaciągając długi w imieniu księcia, który często bezwiednie kładł swój podpis na rewersach i kwitach[1].
(1.1) Superwtorek" był wielkim sukcesem faworytów partyjnych, ulubieńców establishmentu. Obaj dysponowali ogromnymi pieniędzmi i opłacili sobie bardzo profesjonalne kampanie[2].
(1.2) Wylegujący się leniwie pod ścianą domu pies, ulubieniec młodego Zgrzebskiego, ujrzawszy u progu swego pana, skoczył do niego z radosnym skowytem pomachując zwiniętym w znak zapytania ogonem, rzucił mu się do nóg (…)[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) pupilek, reg. kanak
(1.2) pieszczoch
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. lubienie n
forma żeńska ulubienica
czas. lubić ndk.
przym. ulubiony
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Sprawy Prus Książęcych za Zygmunta Augusta [w:] „Źródła Dziejowe”, s. 48
  2. Życie, nr 09.03, Warszawa, 2000 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Stanisław Ryszard Dobrowolski, Wakacje na wsi, 1985, s. 22